How the US is destroying young people’s future

 Posted on February 23, 2025      by admin
 0

วิดีโออ้างอิง

https://www.ted.com/talks/scott_galloway_how_the_us_is_destroying_young_people_s_future

My name is Scott Galloway,
I teach at NYU, and I appreciate your time.
OK so for those of you who don’t know me,
I’m actually a global television store.
True story.
I’ve had four TV series in the last three years.
Two of them have been canceled before they were launched,
and two were canceled within six weeks.
Let’s recap.

recap:สรุป

(Video) If we want to juice this thing,
if we want to put a cattle prod up the ass of the economy.
Bloomberg.
The most trusted name in financial news.
Not for long.
Andrew Yang: I’m going to do whatever I can for this country of ours.

Face for podcasting.
So first insight of the day.
I’d like to be the first person to welcome you to the last TED.

OK.
By the way, it’s clear — what’s it called?
What are we here for?
“The Brave and the Brilliant?”
It’s clear that Chris is a frustrated soap opera producer.

"ใบหน้าสำหรับพอดแคสต์
เอาล่ะ นี่คือข้อคิดแรกของวัน
ผมขอเป็นคนแรกที่ต้อนรับคุณสู่ TED ครั้งสุดท้าย

โอเค
ว่าแต่ว่า มันชัดเจนนะ -- มันเรียกว่าอะไรนะ?
พวกเรามาที่นี่เพื่ออะไรนะ?
"ผู้กล้าหาญและผู้เฉลียวฉลาด" งั้นเหรอ?
เห็นได้ชัดว่า คริสเป็นโปรดิวเซอร์ละครน้ำเน่าที่อยากทำละครน้ำเน่ามาก ๆ"

Essentially what we have here is a telenovela
where, after a night of unbridled passion
between Bill Gates and Malcolm Gladwell,
they give birth to their bastard love child,
Simon Sinek.

OK, I start us with a question.
Do we love our children?
Sounds like an illegitimate question, right?
Well, I’m going to try and convince you otherwise.

แน่นอน นี่คือการแปลเป็นภาษาไทยของข้อความที่คุณให้มา พร้อมรักษาอารมณ์ขันและเสียดสีไว้:

"โดยพื้นฐานแล้ว สิ่งที่เรามีอยู่นี้คือละครน้ำเน่า ที่หลังจากคืนแห่งความเร่าร้อนอันไร้ขีดจำกัดระหว่าง บิล เกตส์ และ มัลคอล์ม แกลดเวลล์ พวกเขาก็ให้กำเนิดลูกนอกสมรสของพวกเขาขึ้นมา นั่นก็คือ ไซมอน ไซเน็ก

เอาล่ะ ผมขอเริ่มด้วยคำถาม:
เรารักลูกของเราไหม?
ฟังดูเหมือนเป็นคำถามที่ไม่ถูกต้องใช่ไหมล่ะ?
แต่ผมจะพยายามโน้มน้าวให้คุณคิดต่างออกไป"

Essentially, as we go down generations,
we’re seeing that for the last two generations,
people are making less money on an inflation-adjusted basis.
In addition, the cost of buying a home,
the cost of pursuing education, continues to skyrocket.
So the purchasing power, the prosperity, is inversely correlated to age.
Simply put, as we get younger,
we’re taking away opportunity and prosperity from our youngest.
The social contract that is now no longer in place
and for the first time in the US’s history,
a 30-year-old is no longer doing as well as his or her parents were at 30.
This is a breakdown in the fundamental agreement we have with any society,
and it creates rage and shame.

"โดยพื้นฐานแล้ว เมื่อเรามองลงไปในแต่ละรุ่น เราจะเห็นว่าในช่วงสองรุ่นที่ผ่านมา ผู้คนมีรายได้น้อยลงเมื่อปรับตามอัตราเงินเฟ้อ นอกจากนี้ ค่าใช้จ่ายในการซื้อบ้านและค่าใช้จ่ายในการศึกษา ก็ยังคงพุ่งสูงขึ้นอย่างต่อเนื่อง ดังนั้น อำนาจซื้อและความเจริญรุ่งเรืองจึงมีความสัมพันธ์แบบผกผันกับอายุ กล่าวคือ เมื่อเราอายุน้อยลง เรากำลังพรากโอกาสและความเจริญรุ่งเรืองไปจากคนรุ่นเยาว์ที่สุด สัญญาประชาคมที่เคยมีอยู่ได้หมดลงแล้ว และเป็นครั้งแรกในประวัติศาสตร์ของสหรัฐอเมริกาที่คนอายุ 30 ปีไม่ได้มีฐานะดีเท่ากับพ่อแม่ของพวกเขาในวัย 30 ปี นี่คือการพังทลายของข้อตกลงพื้นฐานที่เรามีกับสังคมใดๆ และมันก่อให้เกิดความโกรธและความอับอาย"

As a result, people over the age of 55 feel pretty good about America,
but less than one in five people under the age of 34
feel very good about America.
This creates an incendiary.
Righteous movements,
cuts to our society end up becoming opportunistic infections
because generally speaking, young people have a warranted envy,
they’re pissed off and they’re angry
that they don’t enjoy the same spoils and prosperity
that were provided to our generation.

ด้วยเหตุนี้ คนที่มีอายุมากกว่า 55 ปีจึงรู้สึกดีกับอเมริกา แต่มีเพียงไม่ถึงหนึ่งในห้าของคนที่มีอายุต่ำกว่า 34 ปีที่รู้สึกดีกับอเมริกาอย่างมาก สิ่งนี้สร้างความขุ่นเคือง การเคลื่อนไหวที่ชอบธรรม การตัดทอนในสังคมของเรา กลายเป็นโอกาสให้เกิดการติดเชื้อฉวยโอกาส เพราะโดยทั่วไปแล้ว คนหนุ่มสาวมีความอิจฉาที่สมเหตุสมผล พวกเขาโกรธและไม่พอใจที่พวกเขาไม่ได้รับผลประโยชน์และความมั่งคั่งแบบเดียวกับที่รุ่นของเราได้รับ"

A decent proxy for how much we value youth labor is minimum wage,
and we’ve kept it purposely pretty low.
If it had just kept pace with productivity,
it’d be at about 23 bucks a share.
But we’ve decided to purposely keep it low.

"ค่าแรงขั้นต่ำเป็นตัวชี้วัดที่เหมาะสมว่าเราให้ความสำคัญกับแรงงานเยาวชนมากน้อยแค่ไหน"
"ค่าแรงขั้นต่ำเป็นตัวชี้วัดที่เหมาะสมว่าเราให้ความสำคัญกับแรงงานเยาวชนมากน้อยแค่ไหน"
"และเราตั้งใจทำให้มันอยู่ในระดับที่ค่อนข้างน้อย"
"ถ้ามันยังคงรักษาอัตราการเติบโตให้เท่าทันกับผลิตภาพ"
"ราคาจะอยู่ที่ประมาณ 23 ดอลลาร์ต่อหุ้น"
"แต่เราตัดสินใจที่จะทำให้มันอยู่ในระดับต่ำ"

Out of reach. (เกินเอื้อม)
Median home price has skyrocketed relative to median household income.
As a result, pre-pandemic, the average mortgage payment was 1,100 dollars,
it’s now 2,300 dollars because of an acceleration in interest rates
and the fact that the average home has gone from 290,000 to 420.
By the way, the most expensive homes in the world,
based on this metric, are number three, Vancouver.
Why?
Because 60 percent of the cost of building a home goes to permits.
Because guess what, the incumbents that own assets have weaponized government
to make it very difficult for new entrants to ever get their own assets,
thereby elevating their own net worth.
This is the transfer I’m going to be speaking about.


ราคาบ้านมัธยฐานพุ่งสูงขึ้นอย่างรวดเร็วเมื่อเทียบกับรายได้ครัวเรือนมัธยฐาน
"ดังนั้น ก่อนเกิดการระบาดใหญ่ (โควิด-19) ค่าผ่อนจำนองโดยเฉลี่ยอยู่ที่ 1,100 ดอลลาร์"
"ตอนนี้ราคาอยู่ที่ 2,300 ดอลลาร์แล้ว เนื่องจากอัตราดอกเบี้ยเร่งตัวขึ้น"
"และข้อเท็จจริงที่ว่าราคาบ้านโดยเฉลี่ยเพิ่มขึ้นจาก 290,000 เป็น 420,000"
"อย่างไรก็ตาม บ้านที่แพงที่สุดในโลก"
"จากเกณฑ์ชี้วัดนี้ อันดับที่สามคือ แวนคูเวอร์"
"เพราะว่า 60 เปอร์เซ็นต์ของค่าใช้จ่ายในการสร้างบ้านหมดไปกับค่าใบอนุญาต"
"เพราะว่ารู้ไหมว่า พวกผู้ดำรงตำแหน่งที่ถือครองทรัพย์สินได้ใช้อำนาจรัฐเป็นอาวุธ"
"ทำให้ผู้เข้าแข่งขันรายใหม่เป็นเรื่องยากมากที่จะมีทรัพย์สินเป็นของตนเอง"
"โดยการเพิ่มมูลค่าทรัพย์สินสุทธิของตนเอง"
นี่คือการโอนย้ายที่ฉัน/ผมกำลังจะพูดถึง

ราคาบ้านมัธยฐานพุ่งสูงขึ้นอย่างรวดเร็วเมื่อเทียบกับรายได้ครัวเรือนมัธยฐาน
"ดังนั้น ก่อนเกิดการระบาดใหญ่ (โควิด-19) ค่าผ่อนจำนองโดยเฉลี่ยอยู่ที่ 1,100 ดอลลาร์"
"ตอนนี้ราคาอยู่ที่ 2,300 ดอลลาร์แล้ว เนื่องจากอัตราดอกเบี้ยเร่งตัวขึ้น"
"และข้อเท็จจริงที่ว่าราคาบ้านโดยเฉลี่ยเพิ่มขึ้นจาก 290,000 เป็น 420,000"
"อย่างไรก็ตาม บ้านที่แพงที่สุดในโลก"
"จากเกณฑ์ชี้วัดนี้ อันดับที่สามคือ แวนคูเวอร์"
"เพราะว่า 60 เปอร์เซ็นต์ของค่าใช้จ่ายในการสร้างบ้านหมดไปกับค่าใบอนุญาต"
"เพราะว่ารู้ไหมว่า พวกผู้ดำรงตำแหน่งที่ถือครองทรัพย์สินได้ใช้อำนาจรัฐเป็นอาวุธ"
"ทำให้ผู้เข้าแข่งขันรายใหม่เป็นเรื่องยากมากที่จะมีทรัพย์สินเป็นของตนเอง"
"โดยการเพิ่มมูลค่าทรัพย์สินสุทธิของตนเอง"
นี่คือการโอนย้ายที่ฉัน/ผมกำลังจะพูดถึง

This has resulted in an enormous transfer of wealth,
where people over the age of 70
used to control 19 percent of household income,
versus people under the age of 40, used to control 12.
Their wealth has been cut in half.
This isn’t by accident, it’s purposeful.

When I applied to UCLA, the admissions rate was 76 percent.
Today, it’s nine percent.
I received a 2.23 GPA from UCLA.
I learned nothing but how to make bongs out of household items
and every line from “Planet of the Apes.”
And the greatest public school in the world, Berkeley,
decided to let me in with a 2.27 GPA.
And that’s what higher ed is about.
Higher ed is about taking unremarkable kids
and giving them a shot at being remarkable.

"สิ่งนี้ส่งผลให้เกิดการถ่ายโอนความมั่งคั่งครั้งใหญ่ โดยที่คนที่มีอายุมากกว่า 70 ปีเคยควบคุมรายได้ครัวเรือน 19 เปอร์เซ็นต์ เทียบกับคนที่มีอายุต่ำกว่า 40 ปีที่เคยควบคุม 12 เปอร์เซ็นต์ ความมั่งคั่งของพวกเขาถูกตัดลดลงครึ่งหนึ่ง นี่ไม่ใช่เรื่องบังเอิญ แต่เป็นเรื่องที่ตั้งใจ"

"สิ่งนี้ส่งผลให้เกิดการถ่ายโอนความมั่งคั่งครั้งใหญ่"
"ตอนที่ผมสมัครเข้า UCLA อัตราการรับเข้าเรียนคือ 76 เปอร์เซ็นต์ วันนี้มันคือ 9 เปอร์เซ็นต์"
"ผมได้เกรดเฉลี่ย 2.23 จาก UCLA"
"ผมไม่ได้เรียนรู้อะไรเลยนอกจากวิธีทำบ้องจากของใช้ในบ้าน และทุกบทพูดจากภาพยนตร์เรื่อง 'Planet of the Apes'"
"และโรงเรียนรัฐที่ดีที่สุดในโลกอย่างเบิร์กลีย์ ตัดสินใจรับผมเข้าเรียนด้วยเกรดเฉลี่ย 2.27"
"และนั่นคือสิ่งที่อุดมศึกษาเป็น อุดมศึกษาคือการรับเด็กธรรมดาๆ และให้โอกาสพวกเขาเป็นคนที่ไม่ธรรมดา"

And every year it’s gotten more expensive.
Higher ed and homes and the ability —
not only is higher ed incredibly expensive,
it’s not accessible.
Because me and my colleagues are drunk on luxury,
and I’ll come back to that.

We’ve embraced the ultimate strategy.
Me and my colleagues in higher ed wake up every morning
and ask ourselves the same question when we look in the mirror.
How can I increase my compensation while reducing my accountability?

"และทุกปีมันก็แพงขึ้นเรื่อยๆ
การศึกษาระดับสูง บ้าน และความสามารถ—
ไม่เพียงแต่การศึกษาระดับสูงจะมีราคาแพงอย่างไม่น่าเชื่อเท่านั้น
มันยังไม่สามารถเข้าถึงได้อีกด้วย
เพราะผมและเพื่อนร่วมงานของผมมัวเมาอยู่ในความหรูหรา
และผมจะกลับมาพูดถึงเรื่องนั้นอีกครั้ง"
"เราได้ใช้กลยุทธ์ขั้นสุดยอดแล้ว
ผมและเพื่อนร่วมงานในวงการการศึกษาขั้นสูงตื่นขึ้นมาทุกเช้า
และถามตัวเองคำถามเดิมๆ เมื่อมองกระจก
ฉันจะเพิ่มค่าตอบแทนของตัวเองได้อย่างไร ในขณะที่ลดความรับผิดชอบของตัวเอง?"

And we have found the ultimate strategy.
It’s called an LVMH strategy,
where we artificially constrain supply to create aspiration and scarcity
such that we can raise tuition faster than inflation.

And old people and wealthy people have done the same thing with housing.
All of a sudden, once you own a home,
you become very concerned with traffic,
and you make sure that there’s no new housing permits.

And here is a memo to my colleagues in higher ed:
we’re public servants, not fucking Chanel bags.

"และเราได้ค้นพบกลยุทธ์ขั้นสุดยอด มันถูกเรียกว่ากลยุทธ์ LVMH ซึ่งเราจำกัดอุปทานเทียมเพื่อสร้างความปรารถนาและความขาดแคลน เพื่อที่เราจะสามารถขึ้นค่าเล่าเรียนได้เร็วกว่าอัตราเงินเฟ้อ"

"และคนแก่และคนรวยก็ทำสิ่งเดียวกันกับที่อยู่อาศัย ทันใดนั้น เมื่อคุณเป็นเจ้าของบ้าน คุณก็จะกังวลเรื่องการจราจร และคุณจะทำให้แน่ใจว่าไม่มีการอนุญาตให้สร้างบ้านใหม่"

"และนี่คือบันทึกถึงเพื่อนร่วมงานของฉันในระดับอุดมศึกษา: พวกเราเป็นผู้ให้บริการสาธารณะ ไม่ใช่กระเป๋า Chanel เหี้ยๆ"

Harvard is the best example of this.
They’ve increased their endowment in the last 40 years
and have decided to expand their enrollment,
their freshman class, by four percent.

Any university that doesn’t grow their freshman class
faster than population
that has over a billion dollars in endowment
should lose their tax-free status

because they’re no longer in higher education.
They’re a hedge fund offering classes.

ฮาร์วาร์ดเป็นตัวอย่างที่ดีของปัญหา: ฮาร์วาร์ดได้เพิ่มกองทุนสนับสนุน (endowment) อย่างมากในช่วง 40 ปีที่ผ่านมา แต่ตัดสินใจเพิ่มจำนวนนักศึกษาใหม่ (freshman class) เพียง 4% เท่านั้น

มหาวิทยาลัยที่ควรสูญเสียสถานะยกเว้นภาษี: มหาวิทยาลัยใดๆ ที่มีกองทุนสนับสนุนมากกว่าพันล้านดอลลาร์ แต่ไม่เพิ่มจำนวนนักศึกษาใหม่ให้เร็วกว่าการเติบโตของประชากร ควรถูกเพิกถอนสถานะยกเว้นภาษี

มหาวิทยาลัยเหล่านี้ไม่ได้ทำหน้าที่เป็นการศึกษาขั้นสูง (higher education) อย่างแท้จริง แต่กลายเป็นเหมือนกองทุนป้องกันความเสี่ยง (hedge fund) ที่มีการสอนหนังสือแถมมาด้วย

My first recommendation:
Biden should take some of that 750 billion
earmarked to bail out the one third of people that got to go to college
on the backs of the two thirds that didn’t
and give a billion dollars to our 500 greatest public institutions,
size-adjusted, in exchange for three things.

One, they use technology and scale to reduce tuition by two percent a year,
expand enrollments by six percent a year
and increase the number of vocational certifications
and nontraditional four-year degrees by 20 percent.
Where does that get us?
In just ten years,
in just ten years, that doubles the freshman seats
and cuts the cost in half.
This isn’t radical.
This is called college in the ’80s and ’90s.

คำแนะนำแรกของฉัน
ควรนำเงิน 7.5 แสนล้านดอลลาร์บางส่วนนั้นมาใช้ช่วยเหลือผู้ที่ได้เข้าเรียนวิทยาลัย ซึ่งมีอยู่หนึ่งในสามส่วนทั้งหมด โดยที่สองในสามส่วนที่เหลือไม่ได้เรียน
"และมอบเงินหนึ่งพันล้านดอลลาร์ให้กับ 500 สถาบันของรัฐที่ยอดเยี่ยมที่สุดของเรา โดยปรับขนาดตามความเหมาะสม เพื่อแลกกับสามสิ่ง"

แน่นอน นี่คือคำแปลเป็นภาษาไทย:

"หนึ่ง พวกเขาใช้เทคโนโลยีและขนาดเพื่อลดค่าเล่าเรียนลงสองเปอร์เซ็นต์ต่อปี ขยายจำนวนนักศึกษาที่ลงทะเบียนหกเปอร์เซ็นต์ต่อปี และเพิ่มจำนวนใบรับรองวิชาชีพและปริญญาตรีสี่ปีแบบไม่ดั้งเดิมอีก 20 เปอร์เซ็นต์

สิ่งนี้จะพาเราไปสู่จุดไหน?

ในเวลาเพียงสิบปี ในเวลาเพียงสิบปี นั่นจะเพิ่มจำนวนที่นั่งนักศึกษาปีหนึ่งเป็นสองเท่า และลดค่าใช้จ่ายลงครึ่งหนึ่ง

นี่ไม่ใช่เรื่องสุดโต่ง นี่เรียกว่ามหาวิทยาลัยในยุค 80 และ 90"

Another transfer of wealth.
Look at what’s happened to wages.
Oh, they’ve gone up?
Not as much as corporate profits.
There’s a healthy tension between capital and labor.
But for the last 40 years, capital has been kicking the shit out of labor.
Well, you think, what about wages, right?
They’ve gone up.
Well if you compare them to the S and P, they barely register.
It’s been an amazing time to own assets.
But your attempt to get the certification or the income
such that you can acquire assets has gotten harder and harder.
In my class of 300 kids, it’s never been easier to be a billionaire,
it’s never been harder to be a millionaire.

By the way, our job in higher ed
isn’t to identify a top one percent of people
who are freakishly remarkable or have rich parents
and turn them into a super class of billionaires.
It’s to give the bottom 90 a chance to be in the top ten.

"การถ่ายโอนความมั่งคั่งอีกครั้งหนึ่ง
ดูสิ่งที่เกิดขึ้นกับค่าจ้างสิ
โอ้ พวกเขาขึ้นแล้วเหรอ?
ไม่มากเท่ากำไรของบริษัท
มีความตึงเครียดที่ดีระหว่างทุนและแรงงาน
แต่ในช่วง 40 ปีที่ผ่านมา ทุนได้กระทืบแรงงานอย่างหนัก
คุณอาจคิดว่า แล้วค่าจ้างล่ะ ใช่ไหม?
พวกมันขึ้นแล้ว
แต่ถ้าคุณเปรียบเทียบกับ S&P พวกมันแทบไม่ปรากฏเลย
มันเป็นช่วงเวลาที่น่าทึ่งในการเป็นเจ้าของสินทรัพย์
แต่ความพยายามของคุณที่จะได้รับการรับรองหรือรายได้
เพื่อให้คุณสามารถซื้อสินทรัพย์ได้ ยากขึ้นเรื่อยๆ
ในชั้นเรียนของฉันที่มีเด็ก 300 คน การเป็นมหาเศรษฐีไม่เคยง่ายขนาดนี้มาก่อน
การเป็นเศรษฐีไม่เคยยากขนาดนี้มาก่อน
อย่างไรก็ตาม งานของเราในระดับอุดมศึกษา
ไม่ใช่การระบุคน 1% แรกที่โดดเด่นอย่างน่าประหลาดหรือมีพ่อแม่ร่ำรวย
และเปลี่ยนพวกเขาให้กลายเป็นชนชั้นมหาเศรษฐี
แต่เป็นการให้โอกาส 90% ล่างได้ขึ้นมาอยู่ใน 10% บน"

You know who doesn’t need me or higher education?
The top 10 percent.
The whole point of higher ed is to give the unremarkables, i.e. yours truly,
who was raised by a single immigrant mother,
a shot of being remarkable.

The transfer has been purposeful.
While the cohorts, corporations and the ultra-wealthy
continue to garner more and more of our wealth,
we have decided, “I know, if they win the gold,
let’s give them the silver and the bronze, and let’s lower their taxes.”
This transfer is purposeful.
It’s not by accident, and it works.
Senior poverty is way down, and we should celebrate that.
Meanwhile, child poverty is flat to up.

"ใครที่ไม่ต้องการฉันหรือการศึกษาระดับสูงรู้ไหม?
คนรวย 10 เปอร์เซ็นต์แรกไงล่ะ
จุดประสงค์ของการศึกษาระดับสูงคือการให้โอกาสคนธรรมดา ๆ อย่างฉัน
คนที่ถูกเลี้ยงดูโดยแม่เลี้ยงเดี่ยวที่เป็นผู้อพยพ
ได้มีโอกาสที่จะโดดเด่น

การถ่ายโอนทรัพยากรนี้มีเจตนา
ในขณะที่กลุ่มคน บริษัท และมหาเศรษฐียังคงสะสมความมั่งคั่งของเรามากขึ้นเรื่อย ๆ
เรากลับตัดสินใจว่า "รู้ไหม ถ้าพวกเขาได้ทอง
เราก็ให้เหรียญเงินและเหรียญทองแดงแก่พวกเขา และลดภาษีให้พวกเขาด้วย"
การถ่ายโอนนี้มีเจตนา
มันไม่ได้เกิดขึ้นโดยบังเอิญ และมันก็ได้ผล
ความยากจนในหมู่ผู้สูงอายุลดลงอย่างมาก และเราควรเฉลิมฉลองเรื่องนั้น
ในขณะเดียวกัน ความยากจนในหมู่เด็กกลับทรงตัวหรือเพิ่มขึ้น"

The third rail.
I’m going to talk about Social Security.
It would cost 11 billion dollars to expand the child tax credit.
But that gets stripped out of the infrastructure bill.
But the additional 135 billion dollars a year to Social Security,
that flies right through Congress.
And every year we transfer 1.4 trillion dollars
from a cohort that is increasingly doing less well
to the cohort that is the wealthiest cohort
in the history of this planet.
I’m not against Social Security, but the criteria should be if you need it,
not whether you have a catheter.
80 percent of you,
80 percent of you have absolutely no reason
to ever take Social Security.
It is bankrupting our nation.
And we have fallen under this mythology
that somehow it’s this great social program.
No it’s not.
It’s the great transfer of wealth from young to old.

"รางที่สาม [หมายถึงหัวข้อที่ละเอียดอ่อนและเป็นที่ถกเถียง]
ผมจะพูดถึงประกันสังคม
การขยายเครดิตภาษีสำหรับบุตรจะใช้เงิน 11 พันล้านดอลลาร์
แต่สิ่งนั้นถูกตัดออกจากร่างกฎหมายโครงสร้างพื้นฐาน
แต่เงินเพิ่มเติม 135 พันล้านดอลลาร์ต่อปีสำหรับประกันสังคม
กลับผ่านสภาคองเกรสไปได้โดยง่าย
และทุกปีเราโอนเงิน 1.4 ล้านล้านดอลลาร์
จากกลุ่มคนที่กำลังมีฐานะแย่ลงเรื่อยๆ
ไปยังกลุ่มคนที่ร่ำรวยที่สุดในประวัติศาสตร์ของโลก
ผมไม่ได้ต่อต้านประกันสังคม แต่เกณฑ์ควรจะเป็นว่าคุณต้องการมันหรือไม่
ไม่ใช่ว่าคุณใส่สายสวนปัสสาวะอยู่หรือไม่
80 เปอร์เซ็นต์ของพวกคุณ
80 เปอร์เซ็นต์ของพวกคุณไม่มีเหตุผลใดๆ
ที่จะรับเงินประกันสังคมเลย
มันกำลังทำให้ประเทศของเราล้มละลาย
และเราตกอยู่ภายใต้ความเชื่อผิดๆ
ที่ว่ามันเป็นโครงการทางสังคมที่ยอดเยี่ยม
ไม่ใช่อย่างนั้น
มันคือการโอนความมั่งคั่งครั้งใหญ่จากคนหนุ่มสาวสู่คนแก่"

How is this happening?
Because our representatives are in fact, representative.
Old people vote.
Washington has become a cross
between the “Land of the Dead” and “The Golden Girls.”

Quite frankly, this is fucking ridiculous.
And if I sound ageist —

If I sound ageist, I am.
And you know who else is ageist?
Biology.

"เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นได้อย่างไร?
ก็เพราะว่าผู้แทนของเรา, ที่จริงแล้ว, เป็นตัวแทนของพวกเราไงล่ะ
คนแก่ไปลงคะแนนเสียง
วอชิงตันกลายเป็นลูกผสมระหว่าง "ดินแดนคนตาย" กับ "แก๊งสาวทอง"
พูดตามตรงนะ, นี่มันน่าขันสิ้นดี
และถ้าผมฟังดูเป็นการเหยียดอายุ --
ถ้าผมฟังดูเป็นการเหยียดอายุ, ผมก็เป็นนั่นแหละ
แล้วคุณรู้ไหมว่าใครอีกที่เป็นพวกเหยียดอายุ?
ชีววิทยาไงล่ะ."

When Speaker Pelosi had her first child,
get this, two thirds of households didn’t have color televisions,
and Castro had just declared martial law.
But she’s supposed to understand
the challenges of a 17-year-old girl who’s 5′ 9″, 95 pounds,
getting tips on dieting and extreme dieting from Facebook?
She’s supposed to understand the challenges
that a 27-year-old single mother faces?

When Speaker Pelosi had her first child,
"ลองคิดดูนะ สองในสามของครัวเรือนไม่มีโทรทัศน์สี และคาสโตรเพิ่งประกาศกฎอัยการศึก แต่เธอควรจะเข้าใจความท้าทายของเด็กผู้หญิงอายุ 17 ปี ที่สูง 5 ฟุต 9 นิ้ว หนัก 95 ปอนด์ ซึ่งได้รับคำแนะนำเรื่องการควบคุมอาหารและการควบคุมอาหารแบบสุดโต่งจากเฟซบุ๊กเหรอ? เธอควรจะเข้าใจความท้าทายที่แม่เลี้ยงเดี่ยววัย 27 ปีเผชิญอยู่เหรอ?"

The great intergenerational theft took place under the auspices of a virus.
I know, let’s use the greatest health crisis in a century
to really speed-ball the transfer.
This is the Nasdaq from 2008 to 2012.
We let the markets crash.
And by the way, you need churn,
you need disruption because it seeds and recalibrates advantage and wealth
from the incumbents to the entrants.
It’s a natural part of the cycle.
But wait, lately, no,
a million people dying would be bad.
But what would be tragic is if we let the Nasdaq go down
and guys like me lost wealth.
So we pumped the economy,
which again, increased the massive transfer of wealth.
The best two years of my life?
Covid — more time with my kids, more time with Netflix,
and the value of my stocks absolutely exploded.
And who has to pay for my prosperity?
Not me.

"การโจรกรรมข้ามรุ่นครั้งใหญ่เกิดขึ้นภายใต้การคุ้มครองของไวรัส
รู้ไหม เรามาใช้ภาวะวิกฤตสุขภาพที่ใหญ่ที่สุดในศตวรรษ
เพื่อเร่งการถ่ายโอน [ความมั่งคั่ง] กันเถอะ
นี่คือดัชนี Nasdaq ตั้งแต่ปี 2008 ถึง 2012
เราปล่อยให้ตลาดล่มสลาย
และอีกอย่าง คุณต้องมีการเปลี่ยนแปลง คุณต้องมีการหยุดชะงัก
เพราะมันเป็นการเพาะเมล็ดและปรับสมดุลความได้เปรียบและความมั่งคั่ง
จากผู้ครองตลาดเดิมไปสู่ผู้เข้ามาใหม่
มันเป็นส่วนหนึ่งของวงจรธรรมชาติ
แต่เดี๋ยวก่อน ช่วงหลังๆ มานี้ ไม่นะ
การที่คนนับล้านเสียชีวิตคงเป็นเรื่องเลวร้าย
แต่สิ่งที่น่าเศร้าคือถ้าเราปล่อยให้ Nasdaq ตกต่ำ
และคนอย่างผมสูญเสียความมั่งคั่ง
ดังนั้นเราจึงกระตุ้นเศรษฐกิจ
ซึ่งอีกครั้งหนึ่ง เป็นการเพิ่มการถ่ายโอนความมั่งคั่งครั้งใหญ่
สองปีที่ดีที่สุดในชีวิตของผมเหรอ?
โควิด -- มีเวลาอยู่กับลูกๆ มากขึ้น มีเวลาดู Netflix มากขึ้น
และมูลค่าหุ้นของผมก็พุ่งสูงขึ้นอย่างมาก
แล้วใครจะต้องจ่ายค่าความเจริญรุ่งเรืองของผม?
ไม่ใช่ผมแน่นอน"

Future generations who will have to deal with an unprecedented level of debt.
Why am I here, and why do I get the prosperity I enjoy?
Because in 2008 we bailed out the banks,
but we didn’t bail out the economy.
We let the markets fall.
Where does a young person find disruption?

"คนรุ่นอนาคตจะต้องรับมือกับหนี้สินในระดับที่ไม่เคยมีมาก่อน"
"ทำไมฉันถึงมาอยู่ที่นี่ และทำไมฉันถึงได้รับความเจริญรุ่งเรืองที่ฉันมี?"
"เพราะในปี 2008 เราช่วยกอบกู้ธนาคาร แต่เราไม่ได้ช่วยกอบกู้วิกฤตเศรษฐกิจ เราปล่อยให้ตลาดล่มสลาย"
"คนหนุ่มสาวจะหาการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ได้จากที่ไหน?"

When you bail out the baby boomer owner of a restaurant,
all you’re doing is robbing opportunity from the 26-year-old graduate
of a culinary academy that wants her shot.
We need disruption.

We’re economically attacking the young,
but I know, let’s attack their emotional and mental well-being.
Let’s take advantage of the flaws in our species
with medieval institutions, Paleolithic instincts
and godlike technology.

"การช่วยเหลือเจ้าของร้านอาหารรุ่นเบบี้บูมเมอร์ เท่ากับเป็นการขโมยโอกาสจากบัณฑิตวัย 26 ปีที่จบจากวิทยาลัยการประกอบอาหาร ซึ่งต้องการโอกาสของเธอ เราต้องการการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่"

"เรากำลังโจมตีคนหนุ่มสาวทางเศรษฐกิจ
แต่รู้ไหม, มาโจมตีสุขภาพทางอารมณ์และจิตใจของพวกเขาดีกว่า
มาใช้ประโยชน์จากข้อบกพร่องในเผ่าพันธุ์ของเรา
ด้วยสถาบันแบบยุคกลาง, สัญชาตญาณแบบยุคหิน
และเทคโนโลยีราวกับพระเจ้า"

I’m just going to say,
I think Mark Zuckerberg has done more damage to the young people in our nation
while making more money than any person in history.

Oh, but wait, it could be worse.
It’s as if we let an adversary implant a neural jack into our youth
to raise a generation of civic, military
and business leaders that hate America.
How can we be this stupid?

"ผม/ดิฉันขอพูดเลยว่า มาร์ก ซักเคอร์เบิร์ก ได้สร้างความเสียหายให้แก่เยาวชนในประเทศของเรา มากกว่าบุคคลใดๆ ในประวัติศาสตร์ ในขณะเดียวกันก็ทำเงินได้มากกว่าใครๆ ในประวัติศาสตร์เช่นกัน"
"โอ้ แต่เดี๋ยวก่อน มันอาจจะแย่กว่านี้ได้อีกนะ
มันเหมือนกับว่าเราปล่อยให้ศัตรูฝังอุปกรณ์เชื่อมต่อประสาทเข้าไปในเยาวชนของเรา
เพื่อเลี้ยงดูคนรุ่นใหม่ที่เป็นผู้นำพลเรือน ทหาร
และธุรกิจที่เกลียดอเมริกา
เราโง่เขลาได้ถึงขนาดนี้ได้อย่างไรกัน?"

This all adds up to a bunch of graphs all headed up into the right.
And what are they?
What’s the first one?
Oh, that’s self-harm rates, which have exploded,
especially among girls since my colleague Jonathan Haidt pointed out,
it’s really, really gone crazy since social went on mobile.
What’s the next one?
Teens with depression.
The next one, men and women not having sex.
Biggest fear of my parents was that I was going to get in too much trouble.
My biggest fear, honestly,
is that my kids aren’t going to get into enough trouble.
My advice to every young person watching this program
is go out, drink more and make a series of bad decisions
that might pay off.

"ทั้งหมดนี้รวมกันเป็นกราฟจำนวนมากที่พุ่งขึ้นไปทางขวา
และกราฟเหล่านั้นคืออะไร?
กราฟแรกคืออะไร?
โอ้ นั่นคืออัตราการทำร้ายตัวเอง ซึ่งเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว
โดยเฉพาะในหมู่เด็กผู้หญิง ตั้งแต่เพื่อนร่วมงานของผม โจนาธาน ไฮด์ ชี้ให้เห็นว่า
มันเพิ่มขึ้นอย่างบ้าคลั่งจริงๆ ตั้งแต่โซเชียลมีเดียเข้าสู่มือถือ
กราฟต่อไปคืออะไร?
วัยรุ่นที่เป็นโรคซึมเศร้า
กราฟต่อไป ผู้ชายและผู้หญิงที่ไม่ยอมมีเพศสัมพันธ์กัน
ความกลัวที่ใหญ่ที่สุดของพ่อแม่ผมคือผมจะสร้างปัญหามากเกินไป
ความกลัวที่ใหญ่ที่สุดของผมคือ ลูกๆ ของผมจะไม่สร้างปัญหามากพอ
คำแนะนำของผมสำหรับเยาวชนทุกคนที่ดูรายการนี้คือ
ออกไปดื่มให้มากขึ้น และทำการตัดสินใจแย่ๆ หลายๆ ครั้ง
ที่อาจจะให้ผลตอบแทนที่ดี"

Next graph, cumulative gun deaths.
You’re more likely to be shot in the United States
if you’re a toddler or an infant than a cop.
Next graph, obesity, way up.
By the way, the industrial food complex wants to addict you to shitty, fatty foods
so they can hand you over to the industrial diabetes complex.
We should not romanticize obesity.
You’re not finding your fucking truth.
You’re finding diabetes.

"กราฟต่อไป จำนวนผู้เสียชีวิตจากอาวุธปืนสะสม
คุณมีโอกาสถูกยิงในสหรัฐอเมริกามากกว่า
ถ้าคุณเป็นเด็กเล็กหรือทารก มากกว่าเป็นตำรวจเสียอีก
กราฟต่อไป โรคอ้วน พุ่งสูงขึ้นอย่างมาก
อีกอย่างนะ อุตสาหกรรมอาหารต้องการให้คุณเสพติดอาหารห่วยๆ ไขมันสูง
เพื่อที่จะส่งต่อคุณให้กับอุตสาหกรรมโรคเบาหวาน
เราไม่ควรทำให้โรคอ้วนดูสวยงาม
คุณไม่ได้กำลังค้นหาความจริงของตัวเองหรอก
คุณกำลังเจอโรคเบาหวานต่างหาก"

Overdose deaths, way up.
Deaths of despair.
When I was in high school, it was drunk driving,
now it’s kids killing themselves.
Young people don’t want to have kids anymore.
Two-thirds of people aged 30 to 34, able-bodied,
used to decide to have at least one child.
It’s been cut in half.
It’s now less than a third, 27 percent.
As a result, people over the age of 60 in the US, pretty happy.
People under the age of 30, not so much.
Some of the lowest in the free world.

"ยอดผู้เสียชีวิตจากการใช้ยาเกินขนาด เพิ่มสูงขึ้นอย่างมาก
การเสียชีวิตจากความสิ้นหวัง
สมัยที่ฉันเรียนมัธยมปลาย ปัญหาคือการเมาแล้วขับ
แต่ตอนนี้กลายเป็นเด็กๆ ฆ่าตัวตาย
คนหนุ่มสาวไม่อยากมีลูกอีกต่อไป
ในอดีต สองในสามของคนอายุ 30 ถึง 34 ปี ที่ร่างกายแข็งแรง
ตัดสินใจมีลูกอย่างน้อยหนึ่งคน
แต่ตัวเลขนั้นลดลงครึ่งหนึ่ง
ตอนนี้เหลือไม่ถึงหนึ่งในสาม หรือ 27 เปอร์เซ็นต์
ผลที่ตามมาคือ คนอายุ 60 ปีขึ้นไปในสหรัฐฯ ค่อนข้างมีความสุข
แต่คนอายุต่ำกว่า 30 ปี ไม่ค่อยมีความสุขนัก
มีความสุขน้อยที่สุดกลุ่มหนึ่งในโลกเสรี"

What can we do?
Nothing wrong with America that can’t be fixed with what’s right with it.
We got the hard stuff figured out.
There are programs to address all of these issues,
they cost a lot of money, that’s the hard part.
And we have figured this out.
In just five minutes post an earnings call,
we can add a quarter of a trillion dollars to the economy.
We’ve got the hard part figured out, the resources.

 "เราจะทำอะไรได้บ้าง?"
"ไม่มีอะไรผิดปกติกับอเมริกาที่แก้ไขไม่ได้ด้วยสิ่งที่ดีในอเมริกาเอง" หรือ "ไม่มีอะไรในอเมริกาที่แก้ไขไม่ได้ด้วยสิ่งดีๆ ที่มีอยู่ในอเมริกา"
"เราเข้าใจสิ่งที่ยากลำบากแล้ว" หรือ "เราแก้ปัญหาที่ยากได้แล้ว"
"มีโครงการต่างๆ เพื่อแก้ไขปัญหาเหล่านี้ทั้งหมด พวกมันมีค่าใช้จ่ายสูง นั่นคือส่วนที่ยาก"
"และเราได้คิดหาวิธีแก้ไขแล้ว" หรือ "และเราเข้าใจเรื่องนี้แล้ว"
"ในเวลาเพียงห้านาทีหลังจากประกาศผลประกอบการ เราสามารถเพิ่มเงินหนึ่งในสี่ล้านล้านดอลลาร์ให้กับเศรษฐกิจได้"
"เราเข้าใจส่วนที่ยากแล้ว นั่นคือทรัพยากร" หรือ "เราแก้ปัญหาที่ยากได้แล้ว นั่นคือเรื่องทรัพยากร"

We have the money, but we decide not to do it.
Things are doable.
We increase minimum wage at 25 bucks an hour,
it goes into the economy.
The wonderful things about low- and middle-income households
is they spend all their money.
We have to have or restore a progressive tax structure
with alternative minimum tax on corporations and wealthy individuals.
We need to refund the IRS.
We need to reform Social Security.
It should be based on whether you need the money,
not on how old you are.
We need a negative income tax.
My friend Andrew Yang screwed up a great idea,
but he branded it incorrectly.
Instead of calling it UBI,
he should’ve got Republicans on board by calling it a negative income tax.

"เรามีเงิน แต่เราตัดสินใจที่จะไม่ทำ
สิ่งต่างๆ สามารถทำได้
เราขึ้นค่าแรงขั้นต่ำเป็น 25 ดอลลาร์ต่อชั่วโมง
เงินนั้นก็จะหมุนเวียนเข้าสู่ระบบเศรษฐกิจ
สิ่งมหัศจรรย์เกี่ยวกับครัวเรือนที่มีรายได้น้อยและปานกลาง
คือพวกเขาใช้เงินทั้งหมด
เราต้องมีหรือฟื้นฟูโครงสร้างภาษีแบบก้าวหน้า
พร้อมภาษีขั้นต่ำทางเลือกสำหรับบริษัทและบุคคลร่ำรวย
เราต้องจัดสรรงบประมาณคืนให้กรมสรรพากร
เราต้องปฏิรูปประกันสังคม
มันควรจะขึ้นอยู่กับว่าคุณต้องการเงินหรือไม่
ไม่ใช่ขึ้นอยู่กับว่าคุณอายุเท่าไหร่
เราต้องการภาษีรายได้ติดลบ
เพื่อนของผม แอนดรูว์ หยาง ทำแนวคิดที่ดีเยี่ยมให้เสียไป
แต่เขาตั้งชื่อแบรนด์ผิด
แทนที่จะเรียกมันว่า UBI (รายได้พื้นฐานถ้วนหน้า)
เขาควรจะดึงดูดพรรครีพับลิกันให้เข้าร่วมโดยเรียกมันว่าภาษีรายได้ติดลบ"

We need to eliminate the capital gains tax deduction.
When did we decide that the money that capital earns
is more noble than the money that sweat earns?
Shouldn’t it be flipped?

"เราจำเป็นต้องยกเลิกการลดหย่อนภาษีกำไรจากการลงทุน
ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่เราตัดสินว่าเงินที่มาจากการลงทุนนั้น
สูงส่งกว่าเงินที่มาจากการทำงานหนัก?
มันไม่ควรจะเป็นเช่นนั้นหรือ?"

We need to remove 230 protection for all algorithmically-elevated content.
We need identity verification.
The reason we can have identity verification
is because we have a First Amendment.
Break up Big Tech.
We have monopolies that are incurring greater and greater costs
on every small business and parents because again, see above,
our representatives don’t understand these technologies.
We need to age-gate social media.
There’s absolutely no reason anyone under the age of 16
should ever be on social media.

ราต้องยกเลิกการคุ้มครองตามมาตรา 230 สำหรับเนื้อหาที่ได้รับการโปรโมทโดยอัลกอริทึมทั้งหมด: (มาตรา 230 คือกฎหมายที่คุ้มครองแพลตฟอร์มออนไลน์จากการรับผิดชอบต่อเนื้อหาที่ผู้ใช้โพสต์)
เราต้องมีการยืนยันตัวตน:
เหตุผลที่เราสามารถมีการยืนยันตัวตนได้ก็คือ เรามีรัฐธรรมนูญแก้ไขเพิ่มเติมครั้งที่หนึ่ง: (ซึ่งคุ้มครองเสรีภาพในการแสดงออก)
แบ่งแยกบริษัทเทคโนโลยีขนาดใหญ่:
เรามีบริษัทผูกขาดที่กำลังสร้างต้นทุนที่สูงขึ้นเรื่อยๆ ให้กับธุรกิจขนาดเล็กและผู้ปกครองทุกคน เพราะว่าอีกครั้ง ดังที่กล่าวข้างต้น ผู้แทนของเราไม่เข้าใจเทคโนโลยีเหล่านี้:
เราต้องจำกัดอายุการเข้าถึงสื่อสังคมออนไลน์:
ไม่มีเหตุผลใดๆ เลยที่ใครก็ตามที่มีอายุต่ำกว่า 16 ปี ควรจะอยู่ในสื่อสังคมออนไลน์

We need universal pre-K.
We need to reinstate the expanded child-tax credit.
We need term limits, see above, Andrew Yang.
We need income-based affirmative action.
Any visible signs of affirmative action make no sense at all.
You would rather be born gay or non-white,
in the United States today than poor.
And that’s a sign of our progress
and our need to recalibrate who we give advantage to.
Affirmative action, of which I’m a beneficiary —
I got Pell Grants, I got unfair advantage —
affirmative action is a wonderful thing, and it should be based on color:
it should be based on green.
How much money you have or don’t have.
Expand college enrollment in vocational programs.
Mental health, ban phones in schools, invest in third places,
Big Brothers and Sisters programs.
We need national service.
We need to tell people in the United States and Canada
that they live in the greatest countries in the world,
and we need to remind them of that every day
by exposing them to other great Americans where they feel connective tissue.

เราต้องการการศึกษาก่อนวัยเรียนถ้วนหน้า
เราต้องการฟื้นคืนเครดิตภาษีบุตรที่ขยายผล
เราต้องการกำหนดวาระการดำรงตำแหน่ง, ดูตัวอย่างจาก Andrew Yang
เราต้องการการดำเนินการเชิงบวกโดยอิงจากรายได้
การแสดงออกของการดำเนินการเชิงบวกใดๆ ที่มองเห็นได้นั้นไม่สมเหตุสมผลเลย
คุณน่าจะอยากเกิดเป็นเกย์หรือคนที่ไม่ใช่คนผิวขาวมากกว่าเกิดมาจน ในสหรัฐอเมริกาในปัจจุบัน
และนั่นคือสัญญาณของความก้าวหน้าของเรา และความจำเป็นที่เราต้องปรับเปลี่ยนว่าเราให้สิทธิพิเศษแก่ใคร
การดำเนินการเชิงบวก ซึ่งผมเองก็เป็นผู้ได้รับประโยชน์ -- ผมได้รับทุน Pell Grants, ผมได้รับความได้เปรียบที่ไม่เป็นธรรม -- การดำเนินการเชิงบวกเป็นสิ่งมหัศจรรย์ และควรจะอิงจากสี: ควรจะอิงจากสีเขียว (เงิน)
จำนวนเงินที่คุณมีหรือไม่มี
ขยายการรับเข้าเรียนในวิทยาลัยในหลักสูตรวิชาชีพ
สุขภาพจิต, ห้ามใช้โทรศัพท์ในโรงเรียน, ลงทุนในสถานที่สาธารณะ (third places), โครงการพี่ใหญ่-น้องเล็ก (Big Brothers and Sisters programs)
เราต้องการการบริการระดับชาติ
เราจำเป็นต้องบอกผู้คนในสหรัฐอเมริกาและแคนาดาว่าพวกเขาอาศัยอยู่ในประเทศที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในโลก และเราจำเป็นต้องเตือนพวกเขาถึงสิ่งนั้นทุกวัน โดยการให้พวกเขาได้พบกับชาวอเมริกันที่ยิ่งใหญ่อื่นๆ ที่พวกเขารู้สึกถึงความเชื่อมโยง

We can do all of this.
This is the whole shooting match.
Anybody here without kids, ask someone with kids.
You have your world of work,
you have your world of friends, you have your world of kids.
Something happens here, your whole world shrinks to this.

 เราทำสิ่งเหล่านี้ได้ทั้งหมด
นี่คือทั้งหมดที่มี (หรืออาจแปลว่า นี่คือทุกสิ่งทุกอย่าง, นี่คือเรื่องทั้งหมด)
 ใครที่นี่ไม่มีลูก ให้ถามคนที่เขามีลูก
คุณมีโลกของการทำงาน, คุณมีโลกของเพื่อน, คุณมีโลกของลูกๆ
ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นกับตรงนี้ (หมายถึงลูกๆ) โลกทั้งใบของคุณจะหดเล็กลงเหลือเพียงสิ่งนี้

So I present, as I wrap here, with just a few questions.
One,
if you acknowledge that our kids are the most important thing in our lives,
that everything else we do here is meaningful,
but our kids’ well-being and prosperity is profound.
If you acknowledge that they’re doing more poorly
than previous generations.
If you believe there’s a chance
that the illusion of complexity has done nothing but provide cloud cover
for the unbelievable transfer of good will,
of well-being and of prosperity from young to old.
And if you believe we can actually fix these problems
and we have the resources,
then I present to you, I posit,
I augur the question that I hope has more veracity
than it did 17 minutes and 24 seconds ago.
And that’s the following question.
Do we love our children?

My name is Scott Galloway,
I teach at NYU, and I appreciate your time.

Thank you.

"ผมขอจบการนำเสนอด้วยคำถามเพียงไม่กี่ข้อ

ข้อแรก,

ถ้าคุณยอมรับว่าลูกหลานของเราคือสิ่งสำคัญที่สุดในชีวิตของเรา,
ว่าทุกสิ่งที่เราทำที่นี่มีความหมาย,
แต่ความเป็นอยู่ที่ดีและความเจริญรุ่งเรืองของลูกหลานเรานั้นสำคัญยิ่งกว่า.
ถ้าคุณยอมรับว่าพวกเขาเหล่านั้นกำลังเผชิญกับสถานการณ์ที่แย่กว่าคนรุ่นก่อน.
ถ้าคุณเชื่อว่ามีความเป็นไปได้ที่ภาพลวงตาของความซับซ้อนนั้นทำหน้าที่เพียงแค่สร้างม่านบังตา
สำหรับการถ่ายโอนความปรารถนาดี, ความเป็นอยู่ที่ดี และความเจริญรุ่งเรืองจากคนรุ่นหนุ่มสาวไปยังคนรุ่นเก่าอย่างไม่น่าเชื่อ.
และถ้าคุณเชื่อว่าเราสามารถแก้ไขปัญหาเหล่านี้ได้จริง และเรามีทรัพยากร,
ผมขอเสนอ, ผมตั้งสมมติฐาน, ผมทำนายคำถามที่ผมหวังว่าจะมีน้ำหนักมากขึ้น
กว่าเมื่อ 17 นาที 24 วินาทีก่อน.
และนั่นคือคำถามต่อไปนี้.

เรารักลูกหลานของเราจริงหรือไม่?

ผมชื่อ สก็อต แกลโลเวย์,
ผมสอนที่มหาวิทยาลัยนิวยอร์ก, และผมขอขอบคุณสำหรับเวลาของท่าน.

ขอบคุณครับ."
Leave a Reply